تو

من از وقتی تو نوشته هایم را میخوانی ، مینویسم.
از وقتی اولین نامه را نوشتم . نامه ای که نمیدانستم مفهومش چیست.
نامه ای که معنایش را تنها در چشمان تو می یافت.
من هیچ گاه بیش از سه جمله ی اول این نامه چیزی ننوشته ام:
هیچ باوری نداشتن . منتظر چیزی نبودن. امید داشتن با آنکه روزی اتفاق بیفتد.
کلمه ها از زندگی ما عقب هستند.
تو همیشه از آنچه من از تو انتظار داشتم جلوتر بودی.
تو همیشه غیر منتظره بودی.

                                                            ( کریستین بوبن )