پندار نیک؟!؟!؟

حدودا سیزده ،چهارده ساله بودآرایش غلیظی داشت به همراه مادر چادریش سوار مینی بوس شدن.از لباساشون معلوم بود وضع مادی چندان خوبی ندارن.من داشتم روزنامه میخوندم بغل دستم یه زوج جوون نشسته بودن.ظاهرا داشتن در مورد دخترک حرف میزدن و اینکه اگه الانش اینه آینده چی میخواد بشه.مادرش حرفاشونو شنید و گفت دخترش مریضه و شیمی درمانی میشه .ابروهاش و مژه هاش ریخته (تو این سن کم!!!) و برای اینکه خجالت میکشه اون جوری بیاد بیرون آرایش میکنه.یه بار دیگه به دخترک نگاه کردم .مادرش راست میگفت مژه هاش مصنوعی بودن و برای صورت کوچیک اون بزرگ و نامناسب. ابرو هاش هم در واقه نقاشی شده بودن.خیلی ناراحت شدم.به این فکر میکردم که چرا در مورد دیگران زود قضاوت میکنیم؟و اینکه اگه نمیتونیم از درد دیگران کم کنیم لااقل به درداشون چیزی اضافه نکنیم.

روزنامه ای که میخوندم یاس نو بود .تو شماره امروز به نقل از گاردین یه مطلب تحت عنوان "خاطرات جلاد" آورده بود که در واقع گفتگویی بود با یکی از جلادهای کشور عربستان که تا حالا گردن خیلی ها رو زده بود و اعضای بدن خیلی ها رو هم قطع کرده بود.مصاحبه جالبی بود و جلاده برای خودش عقاید جالبی داشت.من موندم که آیا تو دنیا کسی وجود داره که نتونسته باشه کاراشو برای خودش توجیه کنه؟