حسرت

بهاره خلیقی
SiahSepid.com

تموم مد ت به این فکر می کرد که حروم شده که همه جوونیش تموم شده و دیگه فرصتی براش نمونده . وقتی هم که کف ظرفهایی رو که می شست مثل مواد مذاب روی کابینتها راه افتاد و ریخت کف آشپزخونه بغض چهل و هفت ساله اش ترکید و ساعتها کنار ظرفشو ئی گریه کرد دیگه حتی حوصله تو آینه نگاه کردن هم نداشت . گونه های تکیده اش ده سال به سنش افزوده بود و چروکهای کنار چشما ش به خرمن موهای رنگ نشده و سیاه وسفید ش چنگ میزد تا حدی که به زحمت می شد شباهتی بین اونو عکسای جوونیش پیدا کرد خسته وکلافه چشمای آبدارش رو پاک کرد و چرخید طرف گاز بوی پیاز و گوشت سرخ شده تموم جونش رو گرفت اما د یگه براش فرقی نمی کرد بوی عطر ارگانزا بده یا سبزی خورد شده . بی اختیار نفرت غریبی تو وجودش لونه کرد . احساس می کرد تبدیل شده به یه کلفتی که فقط وظیفه اش سرویس دادن به بچه ها و شوهرشه . مرتب به خودش می گفت چرا اینطوری شد من که اصلا میونه ای با این کارا نداشتم . پس نوشته هام چی شدن ؟ اما همیشه آخر همه ی این فکرا با کلمه ای که از بچگی به خوردش داده بودند وبا نفسی عمیق همراه می شد می گفت قسمت وتوی د لش غفلت رو هزار بار تکرار میکرد .

دیگه به تکرار ساعت و روز و ماه و سال عادت کرده بود انگاری یه جوری این همه تکرار و روز مرگی شده بود مو نسش . به مفهوم عمیق آهنگ زمان رسیده بود و جواب بهونه های دختر بزرگش رو با نگاه و سکوت تلخی می داد .

بیش از حد عاشق بود و همین عشق مثل سدی جلوی تموم آرزوها و منیتهاش رو گرفته بود . به تموم معنی تنها بود . با شوهرش فاصله ی فکری و عاطفی زیادی داشت تا حدی که بهونه ای برای حرف زدن با هم نداشتند مثل کبوترایی که صاحب مغازه به اجبار کنار هم انداخته باشه و اونا هم طبق عادت و غریزه تولید مثل کرده باشند اما مرغ عشق نبودند حتی عشق رو هم جدای از زندگیشون می دیدند .

گاهی عشق از میون درز شیشه ی تلوزیون سرکی تو خونشون می کشید اما کسی به استقبالش نمی رفت اون هم عشق رو از لغت نامه ی فکرش بیرون انداخته بود یا تبدیل شده بود به یه چیزی شبیه حس مادر بودن . تا جایی که با ناراحتی وغم بچه هاش اشک می ریخت و با فکرای عجیب و غریبشون همراه می شد .

ظهر نبود خیلی گذشته بود حتی اشتهایی برای غذا خوردن نداشت . یخچال رو باز کرد وبدون اینکه چیزی برداره اونو بست یه استکان چایی ریخت و بعد از ساعتها از آشپزخونه اومد بیرون . روی صورتش عرق ریزی نشسته بود آروم رو کاناپه نشست و سرش رو به عقب تکیه داد و چشماش رو بست با خودش فکرد می کرد چه زود و چه راحت وجودش محو شد .

که ناگهان یاد ش افتاد دختر دومش طبق معمول دیر کرده نگاهی به ساعتش انداخت و لبهاش رو روی هم فشرد. با اینکه در تربیت بچه هاش زبونزد شده بود و یه مادر ایده ال و روشنفکر شنا خته شده بود اما بیشتر مواقع فکر اینکه حالا دختر های بزرگش هر کد وم با فکر و عقیده و روش خودشون بی اعتنا تر از گذشته شدند آزارش می داد و اون نفرتی که گوشه ی دلش غا یم شده بود به کویر تنهاییش حمله می کرد . حس یه غریبه ای رو داشت که میون آدمهایی از نسل حافظه های سه ثانیه ای گیر افتاده باشه گاهی وقتا از اینکه تموم وقتشو نصیب اینا کرده پشیمون می شد و به روزای از دست رفته اش فکر می کرد . با صدای تلفن رشته ی افکارش بریده شد و تنها خلوتش شکست صدای دخترش بود " مامان بعد از کلا س زبان با شکوفه می ریم رستوران مهمونم کرده یه کمی دیر تر می یام شیرینی ماشینش مثلا" برگشت شعله ی زیر غذا رو خاموش کرد و رفت توی اتاق اینبار سنگین تر از قبل نشست . احساس می کرد وزنش از چند دقیقه پیش بیشتر شده خلا ئی که تو ذهنش لونه داشت حجیم تر شده بود . نگاهش به چایی که ریخته بود افتاد اینبار هم یخ کرده بود............