چند وقت پیش تلویزیون یه مستند نشون میداد که برنامه سازان صداوسیمای خودمون تو مجارستان تهیه کرده بودن یه بخش از این مستند مربوط به کلاس درس فارسی تو دانشگاه اونجا بود . وقتی فارسی میخوندن یا حرف میزدن لهجه جالبی داشتن البته شاید به پای لهجه ما وقتی انگلیسی حرف میزنیم نمیرسید! . بیشترشون وقتی ازشون پرسیده میشد چرا در میون این همه زبون اومدین فارسی یاد بگیرین از اشعار شعرای ایران حرف میزدن و اینکه علاقه اولیه رو با خوندن ترجمه این آثار در خودشون حس کردن مثلا یه پسری میگفت ترجمه اشعار مولوی رو خونده و تصمیم گرفته به هر زحمتی هم که شده یه روز این اشعار رو به زبان اصلی خودش بخونه .خلاصه اینکه زبان فارسی ممکنه از لحاظ کاربرد تو جهان امروز مطرح نباشه ولی باهاش میشه آثاری رو مطالعه کرد که با تو هیچ زبون دیگه ای مشابهش پیدا نمیشه .

ای یوسف خوش نام ما خوش می روی بر بام ما

                               ای در شکسته جام ما ای بر بریده دام ما

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما

                               جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما

ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما

                               آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما

ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما

                              پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما

در گل بمانده پای دل جان می دهم چه جای دل

                              وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای ما

-------------------------

جانا به غریبستان چندین به چه می مانی

                                   بازآ تو ازین غربت تا چند پریشانی

صد نامه فرستادم صد راه نشان دادم   

                                    یا راه نمی دانی یا نامه نمی خوانی

گر نامه نمی خوانی خود نامه تو را خواند

                                   ور راه نمی دانی در پنجه ره  دانی   

-----------------------

خواهم که روم زینجا پایم بگرفتستی

                                    دل را ببرودستی در دل بنشستستی

سر سخره سودا شد دل بی سرو بی پا شد

                                  زان مه که نمودستی زان راز که گفتستی