صبر و صلح

   تصور می کنم پرچم هر کشوری برای آحاد مردمش عزیزه و بهمین خاطر فکر می کنم آتش زدن پرچم یک کشور چون اهانت به یک ملت حساب میشه کاری نابخردانه و به دور از شرافت انسانیه . شاید اگر کسی با هیتلر دشمنی داره بهتر باشه علامت صلیب شکسته رو رو کاغذ بکشه و به آتش بکشه تا اینکه بخواد پرچم آلمان رو خاکستر کنه . و اما هک کردن سایت های دانمارکی که نمی دونم کدوم عقل کلی پایه ریزش بوده رو نمی دونم با کدوم برهان میشه توجیه کرد؟ شاید اگر ما ارتشی چون ارتش امریکا داشتیم به تمام دنیا آماده باش می دادیم و اعلان جنگ ! شاید با نفت بشه خیلی کارا کرد ولی باهاش آتش رو نمیشه خاموش کرد . اگر قبول داشته باشیم که نفس توهین زشته به خودمون اجازه نمی دیم که توهین دیگران را با توهین پاسخ بدیم . نمی دونم کدوم یک از پیشوایانی که عده ای سنگ پیروی از اونها رو به سینه میزنن این چنین عملکردی داشتن .تا جاییکه من اطلاع دارم اونها توهین کنندگان رو خجالت زده می کردن شاید این رو فقط همون کسی که تصویر مریم مقدس رو جلوی سفارت دانمارک برد فهمیده بود . چرا عده ای ذهنشون بوی مرگ میده ؟ و فقط بلدن شعار مرگ بر این و مرگ بر اون بدن؟ چی میشد اگر عده ای پیدا می شدن تصاویر عیسی مسیح رو همراه چند شاخه گل در دست می گرفتن چند خط هم از اون سواد انگلیسی شون استفاده می کردن و روی پلاکارد بجای شعار مرگ بر این و مرگ بر اون مثلا می نوشتن عیسی مسیح و محمد هر دو فرستاده خدا هستند ما تمام پیامبران الهی را دوست داریم و از این حرفها . وقتی ما از واژه هامون استفاده صلح آمیز نمی کنیم چطور توقع داریم دیگران باور کنن از بقیه چیزهایی که داریم استفاده صلح آمیز می کنیم . وقتی فقط یه نفت دستمونه و هر روز با همون دنیا رو به چالش می کشیم چه انتظاری داریم ؟ وقتی با اینکه هنوز ابرقدرت نشدیم ادبیاتمون ادبیات تهدیده اونها باید چه واکنشی نشون بدن؟ من کاری به نیات ابرقدرتهای جهان ندارم شاید اگر همه این کارها رو هم میکردیم اونها باز مانع اتمی شدن ما میشدن ولی لااقل جایگاهی در میون افکار عمومی جهان داشتیم همون افکاری که بهشون قبولوندن ما مانعی بر سر تحقق صلح جهانی هستیم و آفرین بر ما که انقدر نترسیم ! ان شالله اون دنیا به همه ما بخاطر این نترس بودن جایزه های فراوان میدن . فرض کنین این نترس بودن ما رو به مواجهه با غرب و امریکا بکشونه . اینکه ما بتونیم این همه کشور رو شکست بدیم اون هم با دست خالی خیلی دور از ذهنه . فرض کنیم اون از خدا بی خبرها بتونن ما رو شکست بدن این شکست قطعا با از میان بردن تقریبا تمام آتیه این ملت حاصل میشه . می دونین که تو جنگ حلوا پخش نمی کنن تمام تاسیسات زیر بنایی کشور و چیزهای دیگر رو میزنن از کار میندازن و وقتی حکومت مرکزی در آستانه سقوط قرار گرفت تازه سرباز پیاده شون رو از کشتی ها پیاده می کنن تا اونها در عرض چند روز کار حکومت رو تموم کنن بعد میمونه جنگهای خیابانی نظیر عراق که اون هم تموم میشه ولی در این میون چی به کی رسیده؟ آیا دنیا اصلاح شده؟ آیا ملت ایران در مسیر پیشرفت و سعادت قدم برداشته؟

در زمانهای قدیم پس از اینکه مردم رو به کشاورزی آوردن آب به یکباره اهمیت خاصی پیدا کرد . روستاها در کنار رودها و منابع آب ساخته شدن پس از مدتی در بهره برداری از آب میان روستاییان اختلاف در گرفت و باعث شد اونها از میون خودشون عده ای رو انتخاب کنن تا عدل و عدالت رو برقرار کنه . حکومت ها به همین طریق ایجاد شدن . کار اصلی هر حکومتی برقرار کردن عدالته و ایجاد رفاه و آسایش برای مردمشه .

شاه عباس وقتی به حکومت رسید مملکت از چند طرف با تهدید خارجی مواجه بود بهمین خاطر و به رغم اینکه نیروهای عثمانی بخش هایی از ایران رو تصرف کرده بودن شاه عباس باهاشون صلح کرد و نیروی خودش رو مشغول ازبکان در شرق ایران کرد که به نظر میرسید ضعیف تر باشن . شاه عباس در عین حال دغدغه بخشهایی که عثمانی تصرف کرده بود رو هم داشت ولی می دونست تا قدرتنمد نباشه کاری از پیش نمی بره بنابراین طی چند سال قدرت نظامی کشور رو بالا برد و بعد تونست بر عثمانی چیره بشه .

در زمان قاجاریه ژاپن با اینکه کشور کوچکی بود تونست در برخی جنگها روسیه رو که ابرقدرت اون دوره بود شکست بده . جو بدجوری مردم ایران رو گرفته بود که وقتی اونا تونستن ما هم میتونیم عباس میرزا هم تشنه شکست دادن روسها بود تا بتونه قراردادهای ننگینی که بسته شده بود رو فسخ کنه . این بار روحانیون هم به میدان اومدن و جهاد اعلام شد . ملت ایران کاملا یکپارچه بودن و به جنگ روسیه رفتن و شکست خوردن و قرارداد ننگین دیگری رو امضا کردن . اونها فراموش کرده بودن که با جو گرفتگی نمی توان پیروز شد . برای پیروز شدن در جنگ باید قدرتمند بود . دیپلماسی مترادف با صبره . دیپلماسی یعنی کاری که شاه عباس کرد .