هر چه کنی به خود کنی

 تا به حال متوجه نقش خودتون در رفتار دیگران شدین؟ منظورم اینه که در بسیاری از موارد رفتار دیگران در واقع واکنشیه که اونها به رفتار خود ما نشون میدن . لابد براتون خیلی پیش اومده که از دست رفتارهای کسی شاکی بشین اگه منصف باشین می بینین ما خیلی وقتها با یه پیش زینه فکری سراغ افراد میریم مثلا اینکه طرف خیلی از خود راضیه بنابراین دقیقا کاری رو انجام میدیم که واکنش اون شخص همینی بشه که ما فکرش رو میکردیم فکر کردن به اینکه قراره با یه آدم از خودراضی برخورد داشته باشین چه حسی بهتون میده؟ اینکه بهش رو ندین (برای اینکه خیال نکنه تحفه ست !!!) به هرحال حستون هر چی که هست مثبت نیست همین حس منفی دیوار حایلی میشه بین شما و او تا نتونین ارتباط موثر و دلپذیری با هم برقرار کنین . چقدر احتمال می دین وقتی بی حوصله دارین با کسی حرف میزنین اون با کمال میل به شما توجه کنه ؟ تا حالا چند بار پیش اومده که اعصابتون خرد باشه و بیایین تو خونه جنجال به پا کنین و رفتار دیگران باهاتون طوری باشه که به شما چیزی رو بده که در اون لحظه بهش احتیاج دارین .منظورم آرامشه .به نظر شما با کاشتن عصبانیت میشه آرامش برداشت کرد .تا حالا شده اعصابتون بیرون از خونه به هم بریزه بیایین خونه و بعد از مشاهده رفتار همسرتون یا خانواده تون حس کنین هیچ کس شما رو درک نمیکنه؟ فکر نمیکنین در بیشتر این موارد اشتباه میکردین؟ بشنین فکر کنین ببینین چه رفتارهای دیگه ای متاثر از این قضیه ست .حتی جذب کردن دیگران هم از این قاعده مستثنی نیست خیلی ها به یکی علاقه قلبی دارن ولی خودشون رو میزنن به کوچه علی چپ آخرش هم از اینکه طرف بهشون توجهی نمی کنه  ناراحت میشن و الکی بهم می ریزن.

No amount of begging, guilt tripping or reasoning will make a man feel attracted to you. Attraction is NOT a choice. It is a reaction. Once you understand and accept this concept, then you are also ready to understand the concept that once a man is attracted to you, he can't control that feeling. He is not in control of his feelings for you, they are a reaction based on his internal programming. The trick is to push the right buttons